Uzun uzun konuşmak isterken nereden başlayacağını bilememek.
Konuşacak birini bulamayınca daha sık yazmaya başladım. Gecen
yıl pandemi ile günlük tutmaya başladım. Neler okudum, ne izledim, müzik
listesi gibi pek çok şeyi not aldım. Normalde de her şeyi not alan bir insanımdır
ama bu farklı. İki farklı defter tuttum biri özenle yazılmış biri her zamanki
gibi karışık. Bir sayfada otel bilgisi diğer sayfada yemek tarifi. Biraz daha
ben aslında J
Pandemi sürecince bolca canlı yayın izledim ve üniversite
öğrencisi gibi notlar aldım. Bu düzeni kısa bir süre yapsam bile özlüyorum. Hem
kendimi geliştirme adına güzel şeyler öğrenmeyi hem odaklanmada zorlanmadan
uzun süre bir şeyi dinlemeyi.
Uzun süre odaklanma sorunu yaşadım. Kendimi zorladım, tekrar
kitap okumaya başladım. Kolay olmadı ne okuyacağıma karar vermek. O süreçte
alıp alıp köşeye attığım kitapları söylemeyeceğim bile.
Uzun süre üstüne bir filmi baştan sona izledim. Aklımda Hint
filmi izlemek vardı. Günlerce ne izlesem diye düşünürken Secret Superstar’a
denk geldim. Bir bahane ile odaklanma sorunum için adım atmış oldum.
Eskiye göre daha sakinim derken aslında kimseyle muhatap olmadığım için sakin olduğumu fark ettim. Sakinliğimi bozan bir iki kişi var, kısa bir süreliğine birlikte olacağız sonra adını bile unutacağım diyorum ama olmuyor. Daha kesin çözümlere ihtiyacım var. Biliyorum ki A kişi gider aynı zihniyette B kişisi gelir. Yurdum çocukluğunda sevilmemiş üstüne birde ezilmiş insanlarla dolu. Hele ki o insanlar kendini tanımadan, kişiliğini oturmadan makam sahibi olduğunda daha da zor oluyor hayat. ''Ben ezildim sen de ezilmelisin'' zihniyeti başlıyor.
Pandemi öncesi bu zihniyette bir işverenle iki yıl geçirdim.
Haftada bir iki defa tutan migren ağrısı, fibromiyaljiye bağlı parmaklarda dayanılmaz
acılar, sürekli mide bulantısı ve niceleri. Nasıl dayanmışım ben de bilmiyorum.
Sonra tazminatsız işten çıkarılma falan derken insanlardan uzak dokuz ay
geçirdim. Ara ara insanlığa karışıyor işimi görüp evime dönüyordum. İyiydim
aslında işe başladım huzurluydum. Bir süre sonra A kişisinin mobbinglerine maruz kalınca ‘’süreç bu şekilde devam etmez,
bir çözüm bulmalıyım’’ dedim.
Uzun süre aklımda olan ama adım atamaya cesaret etmediğim
bir şey yaptım ve psikolojik destek almaya karar verdim. Kesin karar ile eyleme
geçme arası bir şey sürmedi. Kendime 36. yaş günü hediyem oldu destek almam.
Henüz yolun başındayım. İki ay oldu, gidilecek daha çok yolum var.
Bu süreci anlatmak için neden bu kadar yazdım ben de
bilmiyorum. Galiba aklımdan gecen ama yazıya dökemediklerime bir yol olsun o anları
da yazayım istiyorum ama nasıl başlayacağımı bilmiyorum.
Bu bir yazı yazma niyeti olsun. Hadi Bismillah.
